Heeft u het wel eens meegemaakt dat u ergens iets zorgvuldig neerzette… om het vervolgens nooit meer terug te vinden?
Het overkwam mijn collega L. deze week op het werk. Dinsdag had ze liefdevol enkele trosjes veldsla een koel plekje in de gemeenschappelijke ijskast gegeven. Toen ze de krokante en aromatische blaadjes later smakelijk wou verorberen, kon ze alleen maar vaststellen dat ze zonder taal of teken waren verdwenen. Zorgwekkend.
De verdwijning is des te vreemder omdat veldsla in tegenstelling tot de veldmuis en de veldsprinkhaan geen hardloper of verspringer is. Het is een dociel plantje dat in vier soorten bestaat. Je hebt gewone, gekielde, geoorde en getande veldsla. Geen veldsla met pootjes dus.
Wat kan er met de arme veldsla gebeurd zijn? Heeft hij onfortuinlijk zijn weg gevonden door het maag-darmkanaal van een vermetele mee-eter? Of is hij door het kortstondige verblijf in de koelkast steeïg geworden en werd hij door de schoonmaaksters stilzwijgend op de composthoop begraven?
Wat er ook gebeurd zij, mijn collega L. zit in zak en as. Ze verspreidde zelfs een “avis de recherche” met robotfoto. Tot op heden echter zonder uitkomst. Haar zien ronddwalen als een niobe, op zoek naar haar kroos(t), dat kan ik niet. Dan moet ik aan Rutger Kopland denken, de psychiater uit Groningen die het moeilijk krijgt bij het aanschouwen van jonge sla: “Alles kan ik verdragen, / het verdorren van bonen, / stervende bloemen, het hoekje / aardappelen kan ik met droge ogen / zien rooien, daar ben ik / werkelijk hard in. // Maar jonge sla in september, / net geplant, slap nog, / in vochtige bedjes, nee.”
Vandaag is het vrijdag. Visdag. En wat is er lekkerder dan gepocheerde kabeljauw met een botersausje op een bedje van veldsla? Maar bij ontstentenis van dat laatste: ach, wat een treurnis!