De 20 kilometer door Brussel samengevat in enkele persoonlijke impressies.
De ligfietsers, rolstoelsporters, kinderen met pretoogjes die in een rolstoel onder begeleiding deelnemen en het peleton brandweermannen, inclusief helm en brandslang die onder luid applaus enkele minuten voor de officiële start hun twintig kilometer starten.
Borstnummer 33 die helemaal vooraan als eerste de wedstrijd mag inzetten en die even voor het vertrek een kruis slaat.
De Brabançonne die bewijst dat België nog altijd niet gebarsten is.
Het kanonschot dat de start van de wedstrijd aangeeft.
De zon die verstoppertje speelt, maar kort na het kanonschot toch ook aan de start verschijnt.
De sexy dame met de stralende glimlach die als een van de laatsten vertrekt en als bijtje is uitgedost: zwart-geel gestreept thermoshirt met korte broek, vleugeltjes op de rug, voelsprieten op het hoofd en een oranje angel op de bips. Ai!
De bevreemdende aanblik van de zee van platgetrapte blauwe flesjes Spa in de omgeving van de bevoorradingspost Regentschapsstraat. De efficiëntie waarmee de wagens en het personeel van Net Brussel de flesjes na de doorgang van de lopers in snel tempo opruimen.
De schijnbare lichtvoetigheid waarmee de eerste deelnemers onder luid gejuich en in een prima ambiance in het Jubelpark aankomen.
Bekende Vlaming Jan Leyers die zonder centje pijn geconcentreerd de aankomstlijn bespiedt.
De professionele aanpak van de medewerkers van de Rode Kruisposten bij het ter hulp snellen van enkele ongelukkigen die net voor de meet van uitputting tegen de vlakte gaan.
De enthousiaste muzikanten van de Braziliaanse percussiegroep Batuqueria die met een vanzelfsprekend gevoel voor ritmiek het publiek in beweging krijgen.
De hulpvaardigheid waarmee het extra ingezette preventiepersoneel van de MIVB na afloop van de wedstrijd de massa deelnemers, supporters en toeschouwers op een professionele manier huiswaarts helpt.
En volgend jaar? Meer van hetzelfde!