Een fragmentje uit een niet voleindigde tekst van mezelf:
Een groet, ten slotte, aan de vingervlugge accordeoniste die tussen de huizen woont (zoals ze zelf opmerkt) en met haar schippersklavier de merkwaardige lotgevallen van Amélie Poulain weer voor me tot leven wekt. Mijn hart is uit een winterslaap ontwaakt. Je n’ai plus le cœur en hiver.