Terug naar school

Is er “in dit tijdperk van presteren, tempo en geen tijd” * nog wel een plaats voor de eeuwige student? Nochtans… er is toch “levenslang leren”. De nood om je voortdurend bij te scholen is groot.

Ik heb altijd geweten dat ik een eeuwige student zou worden. Al toen ik op de middelbare school zat verkondigde ik dat ik minstens tot m’n veertigste zou studeren. Dat ik met zo’n uitspraak wat meewarig werd bekeken, ontging me toen volkomen.

Nu ja, ik heb al wat studiewatertjes doorzwommen. Ik was het ook gewend om studeren met werken te combineren. Vijf jaar avondonderwijs Duits deed ik in combinatie met een voltijdse job in de vastgoedsector (waar ik al lange dagen maakte). Ook de (toen nog) drie jaar bibliotheekgraduaat combineerde ik met die voltijdse baan. Maar na die beide studies hield ik het toch even voor bekeken. Een jaar of drie geleden begon ik met avondonderwijs Spaans, maar dat heb ik niet lang volgehouden. De docente lag me niet en ik kon de moed niet opbrengen om naast werk en vrijwillige inzet als secretaris van een vereniging (wat ik nog steeds doe) in de avondlijke uren en in het weekeinde in relatieve eenzaamheid nog een taal te studeren.

En toch… ga ik nu terug studeren. Terug naar school. Niet zomaar een taal of wat voor m’n hobby er bij, maar iets dat aansluit bij mijn huidige werk en passie: het bibliotheekwezen. Ik heb er echt zin in! ’t Is nu of nooit.

Vanaf morgen vind je me op dinsdagen en vrijdagen in de Universiteit Antwerpen waar ik de postacademische vorming (PAVO) Informatie- en Bibliotheekwetenschap (IBW) ga volgen. Het programma bestaat uit zes vakken en één keuzevak. De vakken zijn gegroepeerd in vijf clusters. Elk vak omvat zesentwintig contacturen. De hoorcolleges worden aangevuld met bijkomende opdrachten zoals praktijkoefeningen, het schrijven van papers, of het samenstellen van portfolio’s.

Een diploma levert die PAVO IBW vooralsnog niet op. Wel een getuigschrift. Alhoewel er sprake van was dat de opleiding erkend zou kunnen worden als master, lijkt die kans volgens sommigen erg klein omdat er “academisch-juridische” redenen zouden zijn die de inrichting van nieuwe masters verhinderen (alhoewel die beperking volgens anderen dan weer afloopt in 2011). Het zou jammer zijn als er geen master komt, want ik vind nog altijd dat wie in Vlaanderen als informatie professional aan de slag wil, recht heeft op een volwaardige masteropleiding. Wat in het buitenland vanzelfsprekend is, is in ons landje blijkbaar geen evidentie. Begrijpe wie kan. Ik hoop dan ook dat onze beroepsorganisatie VVBAD zal blijven lobbyen voor een volwaardige BDI-opleiding op academisch niveau (academische bachelor + master).

Geen diploma. Moet ik daar dan wel mijn kostbare tijd en geld aan besteden? Zo zie ik het niet. Alhoewel ik het – ook persoonlijk – jammer blijf vinden dat de IBW-opleiding (momenteel) niet tot een diploma leidt, is dat voor mij niet de voornaamste reden om deze opleiding te gaan volgen. Of ik daar nog wel wat zou leren, vroegen sommigen me zelfs. Ik denk het wel. De docenten zijn toch niet van de minsten: Pierre Delsaerdt, Egbert de Smet, Leo Egghe, Michiel Elst, Raf Guns, Trudi Noordermeer, Richard Philips, Ronald Rousseau en Patrick Vanouplines. Ik beschouw de PAVO IBW als een vorm van “peer learning”, een soort “master classes”.

Hoe ga ik de combinatie van studeren en werken praktisch aanpakken? Evident is het niet. Van mijn werkgever kreeg ik vijftien dagen vormingsverlof (dat is het maximum). Dat combineer ik met mijn persoonlijke vakantie zodat ik in principe tijdens de meeste lesdagen wel aanwezig kan zijn en ook tijd kan vrijmaken om papers e.d. te schrijven. Werkafspraken probeer ik te plannen op dagen dat er geen les is. En als ik toch af en toe moet “brossen” dan hoop ik dat men daar begrip voor heeft. Ik blijf dus voltijds werken, de kwaliteit van mijn werk mag niet onder de studie lijden. Dat is een voorwaarde die ik niet alleen aan mezelf stel. Ik ben het ook verplicht aan de Brusselse bibliotheken waarvoor ik dagelijks in de weer ben. Dus zal ik wellicht een tandje moeten bijzetten en al eens wat vaker ’s avonds of op een zaterdag moeten werken. En m’n mails van thuis uit beantwoorden. Gelukkig maakt de technologie op dat vlak veel mogelijk.

Gemakkelijk zal het niet worden, al lijk ik soms de indruk te wekken er licht over heen te gaan. Maar ik heb er lang genoeg over nagedacht en ben dus zeker van mijn stuk. Zoals ik zei: ik heb er echt zin in! En dat motiveert me extra om er mee door te gaan. Wat niet betekent dat jullie me geen succes mogen wensen. Als een extra steuntje in de rug.