In de halve finales van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano konden we dinsdagavond voor het eerst luisteren naar de Brusselaar Philippe Raskin tijdens de uitvoering van een concerto van Mozart. De in 1982 geboren Raskin speelde het Concerto nr. 20 in d KV 466. Het stuk geldt als één van de eerste grote symfonische concerten van Mozart.
Omdat ik geen tv heb en de Elisabethwedstrijd voor mij toch ook een belangrijk visueel aspect heeft, bekeek en beluisterde ik de uitvoering via de live videostream op de website Imkeb.be. Die videostream is een gezamenlijk initiatief van VRT, RTBF en Belgacom. De mogelijkheden van mijn bescheiden computer in acht genomen, vond ik de geluidskwaliteit verrassend goed en ook het beeld mocht er zijn. Met de Windows Media Player kon je de uitvoering schermvullend bekijken. Ik heb jammer genoeg geen tijd om alle halve finales actief te volgen en daarom genoot ik des te meer.
U zult me wel een cultuurbarbaar vinden, maar ik moet toegeven dat ik geen echte liefhebber van de muziek van Mozart ben. Vooral zijn frivole stukken kunnen mij slechts matig bekoren. Ik ben nochtans geen zuurpruim.
Wat me tijdens de uitvoering vooral opviel was de zelfverzekerde eenvoud waarmee Philippe Raskin het concerto speelde. Let wel: zelfvertrouwen moet niet met zelfingenomenheid worden verward. Dat laatste was Raskin allerminst. In tegendeel, hij was een en al charme.
Raskin ging volledig op in de muziek van Mozart. Hij speelde met passie en plezier, het leek wel alsof het hele wedstrijdaspect van de halve finales aan hem voorbijging. Zo hoort het ook, denk ik. Niet de pianist, maar de muziek moet op het voorplan staan. De musicus staat ten dienste van de compositie, zijn virtuositeit laat het stuk tot zijn recht komen.
De ontspannen houding van Raskin straalde af op de luisteraar en ongetwijfeld ook op de aanwezigen in de zaal. Mij bracht het tot een betere verstandhouding met Mozarts concerto.
[audio:imkeb_200705152100_raskin.mp3]Ik ben geen muziekkenner, ik heb geen absoluut gehoor, ik kan geen do van een si onderscheiden. Ik kan geen technisch oordeel vellen over de kwaliteiten van deze of gene pianist. Muziek moet voor mij de ziel ontroeren. Het is de zware en tegelijkertijd bescheiden opdracht van de musicus om als uitvoerder van een stuk als tolk te fungeren tussen notenbalk en hartenzucht. Wat mij betreft is Raskin daar vanavond met glans in geslaagd.
Laat een reactie achter