5 maal 3 maal 2007

’t Is een eeuwigheid geleden dat ik nog eens een zogenaamd stokje ontving. Maar zowaar, Tineke stuurde me er eentje dat ze op haar beurt van Smetty ontving en ook doorstuurde naar pladys en Karel Brits.

Volgens mij zijn alle stokjes schatplichtig aan de Questionnaire die de Franse auteur Marcel Proust omstreeks 1890 invulde. De meeste stokjes van tegenwoordig zijn wel wat luchtiger opgevat dan de vragen die Proust op zijn lijstje had staan. Ik kruip dus vlijtig in de digitale pen om de vragen te beantwoorden die Tineke me voorschotelde.

3 bands en/of artiesten die je dit jaar hebt leren kennen

Ik moet bekennen dat ik het afgelopen jaar weinig of geen concerten en optredens heb bijgewoond en dat ik ook relatief weinig op een actieve manier naar muziek heb geluisterd.

3 dingen die je hebt meegemaakt, gehoord… en die je altijd zullen bijblijven

Ik ken de beperkingen van het menselijke geheugen maar al te goed. Een “altijd bijblijven” kan ik dus niet garanderen. Zelf bezit ik ook nog eens de eigenschap om relatief pietluttige details op olifanteske wijze toch nooit meer te vergeten. Dat soort nietsbetekenende details sluit ik hier dus bij voorbaat uit.

  • De (in mijn ogen te schaarse en te kortstondige) ontmoetingen en gesprekjes met mijn geestelijk nog redelijk vitale 93-jarige grootmoeder. Ze doen me beseffen dat elk mensenleven een begin, maar ondermijdelijk ook een einde heeft en dat een mens slechts voortbestaat in de herinnering van hen die na hem komen. Dat besef brengt bij mij een gevoel van deemoed teweeg.
  • Een van de laatste publieke optredens van de West-Vlaamse dichteres Magda Castelein die in april van dit jaar aan kanker overleed. Echt persoonlijk heb ik Magda nooit gekend, maar via Paul Rigolle leerde ik haar werk kennen tijdens Dichters op het spoor en Zeven dichters. Dit jaar was er geen “Dichters op het spoor”, ik hoop dat er in 2008 toch een vijfde editie komt!
  • Dat het in de rat race van het leven blijkbaar ieder voor zich is en dat er onder de mensen soms toch zo weinig solidariteit bestaat. Dat heb ik met name op kerstavond nog mogen ondervinden op de trein Brussel-Amsterdam van 18.19 uur. Door de staking van de Onafhankelijke Vakbond voor Spoorwegpersoneel (OVS) reden er abnormaal weinig treinen en die zaten natuurlijk overvol. De vraag aan de passagiers (mede van mijn kant) om in de wagons naar achteren door te schuiven – omdat daar nog voldoende lege zitplaatsen waren – werd straal genegeerd. Dus zaten we als sardientjes op elkaar gepakt in de middengangen.

3 vreselijke blunders die je sinds dit jaar op je naam hebt staan

Onder het motto “alleen wie niets doet, kan niets verkeerds doen” blunder ik waarschijnlijk alle dagen. Maar niet elke blunder is een herinnering waard (alhoewel ik op dat vlak nogal streng ben voor mezelf).

  • Een telefoongesprek met mijn broer, waarbij ik nogal betweterig was. Ondertussen heb ik al wel wat signalen gegeven om duidelijk te maken dat ik het niet zo meende.
  • Een antwoord aan een collega, toen die me vroeg of een bepaalde tekst die ze had geschreven wel begrijpelijk genoeg was. Ik antwoordde dat als zij zelf de tekst begreep, hij zeker niet te moeilijk zou zijn. Hmmm… ’t Was eruit voor ik het wist. Gelukkig konden we er achteraf allebei smakelijk om lachen.
  • Een lichtjes aangebrand “grappig” antwoord dat ik een collega gaf en waar ik me nadien voor heb verontschuldigd.

3 dingen die je héél stiekem ongelofelijk trots maakten

Ik ben veel te pragmatisch om echt trots te zijn op wat ik doe (en dat is geen valse bescheidenheid). In het licht van de eeuwigheid zijn er (buiten de zaken die tot de persoonlijke intimiteit behoren) maar heel weinig gebeurtenissen of menselijke handelingen die het waard zijn om herinnerd te worden. Toch een poging.

  • Dat de visie die ik beroepshalve op bepaalde zaken heb ook door collega’s van andere instellingen wordt bijgetreden en gewaardeerd.
  • Dat ik af en toe complimentjes krijg voor mijn bijdragen op de website van VVF-Brussel (de Brusselse genealogische vereniging waarvan ik secretaris-webmaster ben) en mijn ad rem reacties in verschillende genealogische fora.
  • Dat ik er dankzij Helmut Lotti dit jaar in geslaagd ben om de Brabançonne – althans in het Nederlands – van buiten te leren en te zingen (alhoewel Lotti in de Nederlandstalige versie zelf een klein foutje maakte). Lotti legt ook uit dat er een volkomen rationele en musicologische reden is waarom de Belgen hun volkslied zo moeilijk onder de knie krijgen. Volgend jaar doe ik een poging om de Brabançonne ook in het Frans en het Duits te leren.

3 aanwinsten van het jaar

Ik ben erg weinig gehecht aan materiële dingen. Een eigen huis, een auto of een tv bezit ik niet. Voor mezelf ben ik vaak op het gierige af, maar ik heb er geen probleem mee om voor anderen dure dingen te kopen. Het boek is de materialisering van de onstoffelijke gedachten. Laat ik het daar dus maar bij houden. In willekeurige volgorde…

  • Het jarenlang gezochte en uiteindelijk antiquarisch voor 9 euro gekochte boekje “Over Wittgenstein gesproken” van de voormalige radioman Frans Boenders. Het boekje bundelt een aantal gesprekken die Boenders in 1977 had met mensen die Wittgenstein nog hebben gekend. Onder andere Franz Parak die samen met Wittgenstein na de Eerste Wereldoorlog in het krijgsgevangenenkamp Monte Casino zat.
  • Het boekje Manuel du citadin : entretiens familiers sur les règlements communaux uit 1882 dat een pittoresk beeld geeft van het dagelijks leven in Brussel op het einde van de negentiende eeuw en dat ik op het Brusselse Vossenplein kocht voor 5 euro.
  • De Tsjechische edities van Alice’s Adventures in Wonderland (Alenka v kraji divů) en Through the Looking-Glass (Za zrcadlem a s čím se tam Alenka setkala) die ik met Kerstmis cadeau kreeg. Ik ben een verzamelaar van Alice-edities (maar zoals in alles: niet fanatiek).

3 mensen die je hiermee graag wil lastigvallen

Er zijn heel wat mensen die ik met deze vragen wil lastigvallen, dus de keuze was niet zo moeilijk:

Gepubliceerd door Patrick

Every day I'm a librarian ∞ Brusselaar met een Antwerps accent ∞ sapiophile ∞ filmliefhebber ∞ cum spe sed vigilanter (hopeful, but vigilant) ∞ 1080 Brussel ∞ 1080 Bruxelles.

Doe mee met de conversatie

4 reacties

  1. Stokjes, mijn waarde Lib, zijn natuurlijk niet meer dan een speeltje in handen van te groot geworden kinderen. Da’s ook de reden waarom ik dit stokje – en ha, nee, niet omdat je ’t mij zo mooi vraagt – in geen geval kan weigeren! Eerlang komen dus ook mijn eigen antwoorden er aan…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *